In Memoriam Harrie Doesburg

Op 17 december 2018 overleed Harrie Doesburg,  echtgenoot van Diette Doesburg-Maas.
Harrie Doesburg was – zoals op de kaart staat – een ‘Man van woord, geliefd en gerespecteerd. Regerend Nederlands schaatskampioen Masters 2018.’ 
Voor zijn overlijden sprak Harrie Doesburg met Gerrit Brand die zijn woorden op papier zette.  Diette Doesburg las tijdens de uitvaartplechtigheid zijn verhaal voor. 
We beginnen daarom dit In Memoriam met zijn eigen verhaal. 
​
‘Ik ben geboren in Kropswolde op 3 mei 1948. Als vierde en laatste kind van mijn vader Johannes Hendrik Doesburg en moeder Judina Finnigje van der Schuur. Mijn moeder is de oudste dochter van vijf kinderen. Haar vader, Harm van der Schuur, had een boerderij aan het Zuidlaardermeer, waar hij later een paviljoen bij heeft gebouwd. In de jaren ‘80 is dat paviljoen verkocht en later in de jaren ’90 opgebrand. Eeuwig zonde. Paviljoen Klein Scheveningen van mijn grootvader was een prachtig riet gedekt watersport paviljoen met botenhuizen en vakantiewoningen. Als kind kwam ik vaak op de boerderij en in het paviljoen van mijn grootouders. Ik hielp op de boerderij en heb vaak gedacht dat ik wel boer zou willen worden. 

We roeiden in de boten van opa en toen ik vijftien jaar was kocht ik van mijn spaargeld mijn eerste eigen zeilboot. Die boot lag bij een neef van mijn moeder, Jacob van der Schuur van paviljoen De Rietschans.​

Diette Doesburg tijdens haar redevoering bij de begrafenis van Harrie

‘Ik ben geboren in Kropswolde op 3 mei 1948. Als vierde en laatste kind van mijn vader Johannes Hendrik Doesburg en moeder Judina Finnigje van der Schuur. Mijn moeder is de oudste dochter van vijf kinderen. Haar vader, Harm van der Schuur, had een boerderij aan het Zuidlaardermeer, waar hij later een paviljoen bij heeft gebouwd. In de jaren ‘80 is dat paviljoen verkocht en later in de jaren ’90 opgebrand. Eeuwig zonde. Paviljoen Klein Scheveningen van mijn grootvader was een prachtig riet gedekt watersport paviljoen met botenhuizen en vakantiewoningen. Als kind kwam ik vaak op de boerderij en in het paviljoen van mijn grootouders. Ik hielp op de boerderij en heb vaak gedacht dat ik wel boer zou willen worden. We roeiden in de boten van opa en toen ik vijftien jaar was kocht ik van mijn spaargeld mijn eerste eigen zeilboot. Die boot lag bij een neef van mijn moeder, Jacob van der Schuur van paviljoen De Rietschans.

Boer ben ik niet geworden maar gezeild heb ik bijna tot mijn veertigste, samen met Diette die ik aan het Zuidlaardermeer heb leren kennen. Dat was op 25 mei 1964 en hoewel te jong voor een vast vriendinnetje bleven we elkaar vasthouden, nu dus al bijna 55 jaar. Mijn kinderjaren aan het meer met de vrijheid van water en wind, die koeien die verweid moesten worden en de goede zorgen van oma Van der Schuur, maar vooral ook van opa (naar wie ik ben genoemd) die mij alles liet uitproberen gaven me een geborgen en bijzondere jeugd. De winters op het ijs van het Zuidlaardermeer waren ook onvergetelijk. De wedstrijden, de toertochten, de competitie waarbij het erom ging wie de sterkste was, leerden me tegenslagen accepteren. Niet altijd kon ik winnen, soms  was het Geert Topper, een schoolkameraad, die won, maar dan dacht ik – gedreven door de Van der Schuur familie – volgend jaar is er weer ijs en dan pak ik jou.

Mijn vader was de jongste van een gezin met vijf kinderen. Zijn vader was Kornelis Doesburg. Hij had een melkfabriek in Kropswolde. Mijn vader heeft samen met zijn drie broers melkinrichting K. Doesburg in voortgezet tot aan zijn 65ste waarna het in 1976 verkocht is aan de DOMO. Dat is ook allemaal weg en verbouwd. Het was de laatste particuliere melkfabriek in Nederland. K. Doesburg melkinrichting Kropswolde was een begrip. De venters verzorgden een gebied rond Kropswolde, waaronder Foxhol en Hoogezand. Op zondagen in de zomer gingen de venters met roomijs van Doesburg door de woonbuurten. Roomijs was een begrip in de wijde omgeving van Kropswolde.

Toen mijn grootvader de 60 naderde, hing hij zijn colbert aan een spijker en zei tegen zijn drie zoons, Harm, Daan en Jo, mijn vader: Het is nu aan jullie. We moeten Dientje (zijn enige dochter), haar aandeel geven en jullie zorgen voor mij en moeder. Zo is geschied. Mijn oudste neef, Kees Doesburg, had inspiratie de fabriek voort te zetten en ging naar de zuivelhogeschool in Bolsward. Helaas was hij door een ongeval gedwongen zijn studie te verplaatsen naar de RuG en werd hij econoom bij de Gasunie. Toen mijn vader, de jongste Doesburgzoon, 60 werd, is K. Doesburg Melkinrichting verkocht aan de coöperatie DOMO-fabrieken. Tot die dag was Doesburg de laatste particuliere melkfabriek in Nederland.
Na de Mulo ging ik naar de UTS bouwkunde. Toen ik stage moest lopen, ging ik aan de slag bij een timmerbedrijf omdat ik geld wilde verdienen. Daar had ik al snel spijt van en begon aan een avondstudie HTS. Ik bleef zeilen met mijn grote liefde Diette, die inmiddels een opleiding in Utrecht volgde. Toen onze zoon Johan in aankomst was, zijn we getrouwd en zijn gaan wonen naast de molen in Kropswolde in een huis van mijn oom. Ik heb mijn studie bouwkunde afgemaakt en aangevuld met diverse cursussen, waaronder calculatie in de bouw. Ik solliciteerde bij Pool Bouwbedrijf in Warffum en werd aangenomen als calculator en boekhouder. Pool gaf me al snel opdracht bouwprojecten te begeleiden. De timmerlieden van Pool noemden mij in 1972 ‘de boekhouder’ , maar ik wilde hogerop.

Zo werd ik bouwkundig medewerker van De Haan Bouw in Emmen. Samen met Diette, Johan en inmiddels onze dochter Jeanne, verhuisden we naar Emmen. Dat was een mooie tijd mooie tijd, met fantastische buren, met wie ik begon te sporten.

Toen werd ik benaderd om directeur te worden van Project Bouw te Hoogezand. Ik heb toen een 200 jaar oude boerderij gekocht aan de oude Rijksweg, die is afgebroken en om de oude gebinten heen weer herbouwd. Wij hebben daar vijf jaar gewoond. Toen ik mijn eigen bedrijf begon hebben we nieuw gebouwd, zowel het huis als de bedrijfshal met kantoren.
Ondertussen (1976) werkte ook Diette aan een carrière die haar over de grenzen bracht. Een huishoudster bestierde de dagelijkse gang van zaken en in de weekenden, kerstperiode en vakantie besteedden we al onze vrije tijd aan de kinderen, nog steeds zeilen, schaatsen, skiën, koken enz.  Toen ik 26 was werd ik gevraagd lid te worden van de Ronde Tafel 45 (Round Table). Met mijn tafelvrienden werd veel ondernomen, gevierd, gegeten en gedronken waarbij de service werd opgelost door bij bijvoorbeeld een verkoop van kerstbomen die zelf te kopen en in onze eigen tuin te planten.

​Toen ik bijna veertig was en Johan en Jeanne gingen studeren  en het huis verlieten (Jeanne ging in het buitenland studeren en Johan ging op kamers), hebben Diette en ik besloten samen te gaan werken in haar bedrijf, Diette Doesburg Public Affairs. Zij werkte veel voor het Ministerie van Economische Zaken in Den Haag, gaf boeken uit en ik zat maar te klooien in een bouwbedrijf zonder veel vrije tijd. Ik heb toen besloten het bedrijf te verkopen, waardoor ik mijn blikveld kon verbreden en meer tijd kreeg om te sporten. Schaatsen en later wielrennen (naar voorbeeld van mijn zwager Eddie Maas) vond ik ontzettend leuk. Ik had nu ineens voldoende tijd om met name het schaatsen te perfectioneren. Ik werd lid van YVG en heb het gebracht tot twee keer wereldkampioen all round en ondertussen verhuisde ik van een toerclubje wielrennen naar een wedstrijdclub tijdrijden.
Vanaf de jaren 90 werd mijn inzet steeds serieuzer. Net als vroeger bij opa Van der Schuur in het paviljoen aan het Zuidlaardermeer, wilde ik nog steeds ‘winnen’!

​Ik werd steeds fanatieker. Daardoor gingen mijn uitslagen richting podium. Uiteindelijk werd ik, in maart 2007, dus wereldkampioen all round schaatsen masters. Ik won de 500, 1500, 3000 en 5000 meter. Dat zal altijd mijn mooiste overwinning blijven. Als enige Nederlander stond ik op het podium. Het Dagblad van het Noorden had de kop: ‘Opa Harrie rijdt tijden van Ard Schenk en Kees Verkerk.’ Zij waren destijds in Calgary rond de twintig, ik vijftig. Prachtig toch. Daarna werd ik nog eens all round kampioen in Italië en sprintkampioen in Berlijn.
Mijn beste prestatie met het WK wielrennen was een vijfde plaats in België. Tijdrijden, 30 kilometer op een aerodynamische fiets. Bij het fietsen kreeg ik een kick van het tijdrijden. Jezelf helemaal uitputten in de wedstrijd, net als bijvoorbeeld Max Verstappen. Zelfs hij komt bezweet uit de auto. Die traint ook de hele week om die anderhalve uur vol te houden.
Door Diette kreeg ik de kans om de halve wereld af te reizen. Ik ging mee naar bijvoorbeeld Rusland  (Moskou en Sint Petersburg), de USA en Zuid-Korea.

Ik liep de marathon van New York in 2000 met twee vrienden. Diette had bedacht dat zij dat zou doen maar toen het zover was had ze het te druk met haar werk en nam ik haar plaats in. Dus had ik er niet voor getraind. Toch liep ik de marathon in 3 uur en 31 minuten. Ik had gewoon een enorme conditie vanwege het schaatsen. Daarna geen marathons meer gelopen. Ik vond drie-en-een-half uur lopen wel heel veel. Die laatste vijf kilometer waren wel erg zwaar. Marathonlopen paste ook niet bij het schaatsen.
Eind mei 2018 merkte ik dat mijn krachten afnamen. Zomaar ineens. Ik voelde me wel gezond maar mijn kracht nam af. Dat ging ineens heel hard. Maar dan denk je niet meteen aan het ergste. Na een bezoekje aan mijn huisarts bleek dat mijn lever niet goed functioneerde. Na onderzoek in het ziekenhuis kwam dezelfde dag de diagnose, dunne darm kanker met uitzaaiingen in lever en longen. Om acht uur gezond en om vier uur ’s middags een doodvonnis. Diette en ik stonden verbijsterd op de stoep. We keken elkaar aan en konden niets zeggen. Hoe snel kan het gaan! Begin maart 2018 was ik met schaatsen nog de snelste van mijn leeftijdgenoten in Nederland en ging ik met een gouden plak naar huis. En was wederom Nederlands kampioen op de schaats. Ik leefde gezond, rookte niet, dronk weinig alcohol en genoot van mijn sport.
We dachten nu in een fase beland te zijn dat we nog een aantal mooie jaren voor ons hadden, met eindelijk tijd voor elkaar. Niet dat we van plan waren stil te gaan zitten, ik zou blijven sporten en Diette nam haar oude liefde (schrijven) weer op. Het mag niet zo zijn. De laatste vijf maanden van ons leven samen zijn de waardevolste die we hebben gehad. We hadden ze niet willen missen.

Het meeste zie ik ertegen op om afscheid te nemen van mijn naasten. De kinderen Johan en Jeanne, schoondochter Petra en mijn kleinkinderen, Julia, Sara, Louisa en Elena. Diette, de liefde van mijn leven, niet altijd gemakkelijk in haar doen en laten (ik doe het zelf wel) achter te laten, dat doet erg pijn. Mijn vader, Johan Doesburg, zei altijd: ‘Degene die het eerst komt te overlijden is de gelukkigste.’
Hier wil ik het graag bij laten.
Ik dank mijn sportvrienden voor alle tijd, kaarten, informatie om bij te blijven van wat er bij YVG en de wielerclub gebeurde. Daardoor heb ik tot het laatst vol overgave geleefd.’ ​